ما شورای بدون سخنگو نمی خواهیم!

اعلامیه سبز: همان گونه که مستحضر هستید، پیرو مصاحبه تفضیلی جناب آقای دکتر اردشیر امیرارجمند مقاله ای تحت عنوان «اردشیر امیر ارجمند، مشاوری در قامت رهبر» چندی پیش به صورت همزمان بوسیله سایتهای اعلامیه سبز و خودنویس منتشر شد، که با استقبال کم نظیر مخاطبان مواجه شد و منجر به واکنش کیهان و کودتاگران به فاصله کمتر از 24 ساعت گردید. ما خالصانه ، مصاحبه آقای ارجمند را به عنوان نقطه عطفی در تاریخ مبارزات این دو ساله ارزیابی می کنیم و همچنان بر این امر پای می فشاریم که اتخاذ رویکرد شفاف از سوی «شورای هماهنگی راه سبز امید» به اتحاد هر چه بیشتر  نیروهای موجود در صحنه سیاسی ایران کمک خواهد نمود. ما استدلات مطرح شده از سوی جناب دکتر ارجمند در مورد علت آشکار نبودن اعضای این شورا را به علت شرایط خاص حاکم بر کشور، کاملاً منطقی ارزیابی می کنیم و با آن موافقیم.

در ادامه روند تعاملات سازنده با «شورای هماهنگی راه سبز امید» ، اعلامیه سبز به عنوان جزیی ناچیز و کم ارزش از جنبش آزادیخواهی ایران که دارای هویت مستقل است، مصرانه از شورای هماهنگی راه سبز امید می خواهد طی بیانیه ای موضع خود را در مورد معرفی سخنگو و یا رد این درخواست اعلام نماید.

لازم به ذکر است، عدم معرفی سخنگو از سوی این نهاد، پیشاپیش به هیچ عنوان توجیه پذیر نیست و ما از آنجا که خود را جزء مردم می دانیم به زبان عامیانه و بدون رو دربایستی با شورای هماهنگی راه سبز امید فریاد می زینم ما «شورای بدون سخنگو نمی خواهیم» ، ممکن است انتقاد شود که چرا قبل از 25 اردیبهشت این مطلب را منتشر می کنید ؟ جواب را پیشاپیش می گوییم چون اگر حالا نگوییم بعد از 25 اردیبهشت باید تا 22 خرداد و بعدش تا 25 خرداد و بعدش تا 30 خرداد و بعدش تا …. صبر کنیم. جامعه ما سراسر اعتراض است و ما انتقاد سازنده را در هر زمان به رسمیت می شناسیم و هنوز خود را آنقدر جزء مردم می دانیم ، که مصلحت اندیش نباشیم.

سخن کوتاه بود و شفاف و خارج از تعارفات سیاسی، این زبان را آگاهانه برگزیدیم تا بدانید چشم ما به دقت حرکات شما را دنبال می کند.

مخاطب این مطلب همه اعضای شورای هماهنگی راه سبز امید می باشند.

بی صبرانه منتظر بیانیه شما هستیم.

در ضمن این مطلب تنها دیدگاه اعلامیه سبز است که در خودنویس منتشر شده است، آقای نیک آهنگ کوثر را دوباره بی‌رحمانه به باد انتقاد نگیرید. خودنویس تنها روزنه‌ای‌است که در این عصر ارتباطات و در فضای رسانه ای ما، هنوز می‌توان از آنجا فریاد مردم را شنید.

با تشکر

شورای نویسندگان اعلامیه سبز

جامعه ی وبلاگنویسان سبز: شورای راه سبز امید نیازمند یک سخنگوی قابل، بمنظور برقراری تعامل برای اتحاد تمامی گروهای سیاسی-اجتماعی است

اعلامیه ی سبز: گروه جامعه ی وبلاگنویسان سبز با انتشار بیانیه ای درخواست خود مبنی بر انتخاب یک سخنگوی رسمی از طرف شورای راه سبز امید را به این شورا اعلام داشتند، این گروه که خود را گروهی نوپا و متکی به نظر جمعی اعضا که عمدتا وبلاگنویس هستند، معرفی کرده است در قسمتی از بیانیه خواستار پذیرش سمت «سخنگوی رسمی شورای راه سبز امید» از سوی جناب آقای اردشیر امیرارجمند شدند.

این گروه که دلایل خود را برای پیشنهاد این فرد به عنوان سخنگوی رسمی شورای راه سبز امید، نزدیکی افکار ایشان به آقای میرحسین موسوی و موضع گیری های خوب ایشان در مصاحبه های گذشته ی این فرد با خبررسانی های مختلف می دانند، می افزایند: «ما معتقدیم که تعیین سخنگویی رسمی برای «شورای هماهنگی راه سبز امید»، می تواند به اعتبار این شورا بیفزاید و امید داریم تا جناب آقای دکتر اردشیر امیرارجمند با قبول این مسولیت سنگین و همچنین همکاری صمیمانه ی دیگر گروه های سیاسی-اجتماعی در این زمینه با ایشان، بتوانند به ایجاد اتحاد فراگیر نیروهای سیاسی- اجتماعی داخل و خارج کشور کمک نمایند.»

ایشان درپایان خطاب به اقشار مختلف جامعه ی ایرانی می گویند: «از دیگر عزیزان صاحب نظر، اساتید، دانشجویان، احزاب، گروه ها، تشکلات، شخصیتها و همچنین دیگر اقشار مردم آزادی خواه ایران می خواهیم که با همصدایی با ما ، به طرق گوناگون حمایت خود را از این حرکت با حمایت از این بیانیه و یا صدور بیانیه های مجزا، اعلام دارند. باشد که اتحاد ما مشابه اتحاد بی نظیر دانشجویان میهنمان در بهار اعتراضات دانشجویی ، خار دیگری در چشم انحصار طلبان و دیکتاتورهایی باشد که اکنون کشور ما را به تاراج برده اند.»

لازم به ذکر است که این جامعه در مشهورترین حرکت پیشین خود منتشر کننده ی متن اولیه ی «پیام عمومی وبلاگ نویسان سبز به مناسبت درگذشت پدر میرحسین موسوی» بودند؛ که سایت های سبز از جمله ندای سبز آزادی و کلمه از آن استقبال کرده و دست به انتشار آن زدند.

متن کامل این بیانیه به شرح زیر است:

اردشیر امیر ارجمند، مشاوری در قامت رهبر

خلاصه : پیرو مصاحبه تفصیلی جناب آقای دکتر اردشیر امیر ارجمند استاد حقوق و صاحب کرسی حقوق بشر و دمکراسی در یونسکو، با تلوزیون رسا و اتخاذ رویکردی دموکرات گونه، شفاف و صادقانه به نظر نگارندگان، مشاور ارشد میر حسین موسوی می تواند در نقش سخنگوی رسمی «شورای هماهنگی راه سبز امید» اتحاد را به جنبش سبز بازگردانده و ضمن خارج کردن این شورا از حالت انفعالی، این اتحاد فراگیر را برای ایجاد یک بستر دموکراتیک در غیاب رهبران نمادین جنبش آقایان میر حسین موسوی و مهدی کروبی هدایت کند.

سخنگویان جنبش سبز چرا از مواضع اتخاذ شده توسط مردم در مورد کشتار ایرانیان در عراق سخن نمی گویند؟

اعلامیه ی سبز: چند روز پیش وقتی خبر حمله ی نیروهای نظامی عراق به اردوگاه اشرف بیان شد، برخلاف انتظاری که میرفت بصورتی باورنکردنی بلوغ جنبش سبز ایران و مردم ایران را مشاهده کردیم و دیدیم که چه زیبا مردم با بیان اینکه شاید اختلافات عمیقی بین آنها و سیاست های سازمان مجاهدین خلق باشد، این حمله را محکوم کرده و افزودند که اختلافات ما با یک سازمان دلیل بر چشم پوشی ما به روی کشتار غیر انسانی اعضای آن نمی باشد و کشتار در هر حالتی را محکوم کردند.

در کمال ناباوری دیدیم که چه زیبا مردم ایران -مخصوصا در فضای مجازی- اعلام کردند که حتی اگر این سازمان که از آن به عنوان تروریست یاد می شود، اعضایش همگی تروریست باشند و جزای تروریستان هم اگر مرگ باشد، باید این حکم در دادگاهی بی طرف برای آنها صادر شود و عادلانه نیست که آنها را بدون هیچگونه محاکمه ای به خاک و خون کشید. چه زیبا بود وقتی با مشاهده ی بیان اینگونه مواضع ها از سوی مردم پی بردیم که واقعا مردم ایران آماده ی نیل به دموکراسی هستند.

اما متاسفانه با وجود این اعلام مواضع از سوی مردم که خود اعضای جنبش سبز هستند و به همت همین مردم هم بوده است که تجمعات اعتراضی عظیم در طی دو سال گذشته شکل گرفته است می بینیم هنوز هیچگونه اتخاذ موضع مبنی بر محکومیت این کشتارها توسط شوراهی هماهنگی راه سبز امید و یا مشاوران آقایان مهدی کروبی و میرحسین موسوی که خود را سخنگوی جنبش سبز می دانند، انجام نشده است. مگر جز این است که تریبون های رسمی جنبش سبز میبایست از خواست مردم سخن بگویند و حرف و خواسته ی آنها را منعکس نمایند؟ پس چرا این تریبون ها در مورد حمله ی غیر انسانی به اشرف سخن به میان نیاورده اند و به نوعی در حال سانسور سازی خواستهای جنبش سبز می باشند؟ مگر صحبت از صداقت و یکرنگی و پایان دروغ به میان نبود؟