مجاهدین خلق پیشگامان اصلاح طلبی اصیل و ستون فقرات جنبش آزادیخواهی

اعلامیه سبز: در حالی که رژیم منحوس ولایت فقیه غرق در بحرانهای مرگبار، سرنگونی محتوم را در چشم انداز می بیند و در حالی که اصلاح طلبان حکومتی و مشاطه گران استبداد در زیر خروارها آوار خودفروشی و خیانت در فضای سیاسی ایران محو و مدفون شده اند و در حالی که استبداد مذهبی عریان تر از همیشه ماهیت ارتجاعی و قرون وسطایی خویش را به نمایش می گذارد و در حالی که هر روز بیش از پیش نام سازمان مجاهدین خلق ایران به عنوان پیش قراول جنبش آزادیخواهی درخشیدن گرفته و طنین شعار محوری «مرگ بر اصل ولایت فقیه» در سراسر پهنه کشور گسترش یافته است، حکومت جهل و جنایت ولایت فقیه بار دیگر از طریق دست نشانده خود در عراق مرتکب جنایت گردید.

حمله مسلحانه و خمپاره ای به یکصد تن ساکنان بی دفاع و بدون سلاح شهر اشرف که تحت حفاظت کنوانسیون چهارم ژنو هستند براستی جنایتی علیه بشریت است که از هیچ اهریمنی به جز رژیم منحوس ولایت فقیه و دولت دست نشانده اش در عراق ساخته نیست.

سخنگویان جنبش سبز چرا از مواضع اتخاذ شده توسط مردم در مورد کشتار ایرانیان در عراق سخن نمی گویند؟

اعلامیه ی سبز: چند روز پیش وقتی خبر حمله ی نیروهای نظامی عراق به اردوگاه اشرف بیان شد، برخلاف انتظاری که میرفت بصورتی باورنکردنی بلوغ جنبش سبز ایران و مردم ایران را مشاهده کردیم و دیدیم که چه زیبا مردم با بیان اینکه شاید اختلافات عمیقی بین آنها و سیاست های سازمان مجاهدین خلق باشد، این حمله را محکوم کرده و افزودند که اختلافات ما با یک سازمان دلیل بر چشم پوشی ما به روی کشتار غیر انسانی اعضای آن نمی باشد و کشتار در هر حالتی را محکوم کردند.

در کمال ناباوری دیدیم که چه زیبا مردم ایران -مخصوصا در فضای مجازی- اعلام کردند که حتی اگر این سازمان که از آن به عنوان تروریست یاد می شود، اعضایش همگی تروریست باشند و جزای تروریستان هم اگر مرگ باشد، باید این حکم در دادگاهی بی طرف برای آنها صادر شود و عادلانه نیست که آنها را بدون هیچگونه محاکمه ای به خاک و خون کشید. چه زیبا بود وقتی با مشاهده ی بیان اینگونه مواضع ها از سوی مردم پی بردیم که واقعا مردم ایران آماده ی نیل به دموکراسی هستند.

اما متاسفانه با وجود این اعلام مواضع از سوی مردم که خود اعضای جنبش سبز هستند و به همت همین مردم هم بوده است که تجمعات اعتراضی عظیم در طی دو سال گذشته شکل گرفته است می بینیم هنوز هیچگونه اتخاذ موضع مبنی بر محکومیت این کشتارها توسط شوراهی هماهنگی راه سبز امید و یا مشاوران آقایان مهدی کروبی و میرحسین موسوی که خود را سخنگوی جنبش سبز می دانند، انجام نشده است. مگر جز این است که تریبون های رسمی جنبش سبز میبایست از خواست مردم سخن بگویند و حرف و خواسته ی آنها را منعکس نمایند؟ پس چرا این تریبون ها در مورد حمله ی غیر انسانی به اشرف سخن به میان نیاورده اند و به نوعی در حال سانسور سازی خواستهای جنبش سبز می باشند؟ مگر صحبت از صداقت و یکرنگی و پایان دروغ به میان نبود؟